Wat geef je iemand die publiekelijk ten onder ging bij MAFS? Nou… dit dus

Jorit Henning

Mijn ogen dwalen paniekerig rond tussen de boormachines en behangrollen. Een medewerkster van bouwmarkt Praxis tikt me op de schouder: ‘U bent toch Stuitervrouw, van die stukjes over Married at First Sight?’  Herkend worden door een stadsgenoot als je in een klein plaatsje woont met 5 inwoners, 3 koeien en een halve paardenkop is toch wel hét teken dat je het helemaal gemaakt hebt als MAFS stukjes-tikkert. Ik glimlach wat onwennig naar mijn eerste ‘echte fan’ en doe alsof ik alles onder controle heb, maar van binnen schijt ik 50 tinten bruin met een gouden randje.

Over exact 3 uur, 45 minuten en 37 seconden moet mijn column over MAFS 2025 online en ik heb nog geen letter op papier. Een writer’s block, gevoed door een schuldgevoel van Michelin-klasse, knaagt aan mijn brein. Mijn geweten gedraagt zich als een uitgehongerde rat in de afvalcontainer van een wokrestaurant: alles moet op. Het all you can eat-schuldconcept zorgt ervoor dat dat harige mormel mijn hersenmassa wegvreet alsof hij Peter Droppers heet en zichzelf heeft opgesloten in de vrieskast van een ijssalon ergens in Italië. Waarschijnlijk met Mariska van Loon in zijn kielzog.

Herkenning bij de Praxis: als Married at First Sight je achtervolgt tot in de bouwmarkt

Terwijl de Praxis-mevrouw ratelt over hoe ze haar Sloggi heeft bewaterd van het lachen tijdens een MAFS-column, vraag ik me af waarom er in vredesnaam mensen zijn die hun kostbare tijd verspillen aan het lezen van mijn artikelen vol slap geouwehoer. Maar goed, als mensen vrijwillig naar een hele avond Olof van Gelder op tv kijken, dan is alles mogelijk.

De complimenten van de winkeldame voelen erg ongemakkelijk. Als een van angst verstijfde Giovanni Crevee staar ik naar haar alsof ze Hinke Perfors is die in hoogst eigen persoon een ‘vragentorpedo’ op me afvuurt.

Dat er mensen zijn die deze idiote columns lezen is volledig te danken aan de moedige deelnemers die zichzelf op nationale televisie in slow motion laten ontleden. Het minste wat ik kan doen, is de koppels van Married at First Sight een kleinigheidje geven. Een boetegeschenk. Voor alle grappen die ik over hun rug heb gemaakt terwijl zij probeerden een huwelijk te bouwen op een fundament van mediageilheid.

Stuitervrouw doet boete voor haar grappen over MAFS

Als de kwebbel via de intercom gesommeerd wordt om kassa 2 te openen, sluip ik richting het gangpad waar de schroeven, spijkers en andere ijzerwaren liggen te blinken. Op zoek naar een passend presentje voor Hinke. In aflevering 9 vertelde ze tijdens een telefoongesprek met haar vriendin dat ze ‘een stapje terug wilde doen in de communicatie met Gio.’ Ze wil hem voortaan de ruimte geven. Zodat hij ook eens een vraag kan stellen. Een nobel streven, dat helaas bij voorbaat al net zo wankelde als MAFS-deelnemer Dennis Leeuwenhaag na 5 glazen champagne.

Maar geen zorgen, lieve Hinke. Stuitervrouw komt je redden. Met een paar RVS-spijkers door je lip lukt het je vast en zeker om dat kruisverhoor van dertig vragen per minuut even achterwege te laten.

Dé oplossing voor Hinke’s kruisverhoor

Kanonne, wat zijn die spijkers tegenwoordig duur. Voor dat geld kun je ook een week op yoga-retreat met Femke Weijenburg, inclusief chakrathee en zweethut. Dan maar een alternatief verzinnen: iets zachter van toon, maar met net zoveel impact. Na een uitvoerig vergelijkend warenonderzoek tussen siliconenkit en purschuim – inclusief het lezen van beide gebruiksaanwijzingen – kies ik voor het schuim.

Gio lijkt me sowieso iemand die de smurfenfase nooit helemaal is ontgroeid. Dus mocht Hinke onverhoopt niet alleen haar praatgrage lippen, maar ook haar neusgaten dichtsmeren met dit chemische wondermiddel, dan is er geen man overboord. Gio is vast dolblij met een eigen blauwe smurfin als echtgenote. En met een vader die verdacht veel wegheeft van een emotionele Gargamel, zou dat alleen maar rust brengen in de familieopstelling. Alles strak, behalve de communicatie.

Luiers voor Peter: wat Mariska niet kan opvangen, vangt Pampers wel

Voor het volgende cadeautje moet ik een deurtje verder, bij Kruidvat. Ik besluit het winkelmeisje om advies te vragen. ‘Verkopen jullie misschien luiers voor volwassenen?’ Het meisje, hooguit zestien lentes jong en zichtbaar nog herstellende van haar eerste puist, schrikt zich een ongeluk. Ze kleurt zo rood als een tomaat, stamelt iets over baby’s met bovengemiddeld veel snacks in hun darmflora en duwt me bibberend een pak Pampers in handen.

Met een bundel drollenvangers onder mijn arm haast ik me naar de auto. Peter kan voortaan vrolijk ziplinen zonder remspoor of natte sokken, maar ik weet: er is nog een hoop werk te verzetten voor de volgende aflevering van MAFS. Als ik nu ter plekke sterf, struikelend over een opstaand scheef stoeptegelrandje, dan ben ik zwaar de pineut. Met mijn huidige saldo karmapunten stuurt Petrus me linea recta naar het vagevuur. Ik ben dol op barbecueën, maar om nu mijn bilvet te laten voorzien van krokant gebakken korstje gaat me toch net even te ver.

Stefan heeft geen partner, maar een peuter met piemelpret

Eenmaal bij de volgende winkel aangekomen, is het moment daar: tijd voor een cadeautje voor Dennis Leeuwenhaag en Stefan Krams. In de boekhandel trek ik een exemplaar van Supernanny Jo Frost uit het rek. Na een paar pagina’s vol opvoedtips over time-outs, consequent zijn en praten op ooghoogte, zakt de moed me in de schoenen. Zelfs met een legertje nanny’s in zijn kielzog zal Stefan nooit voor elkaar krijgen dat Dennis in het museum met z’n tengels van de objecten afblijft.

Wanneer ik de winkelmedewerker uitleg dat het boek bedoeld is om Stefan te helpen bij de opvoeding van zijn volwassen peuter met piemelpret, barst de verkoper in lachen uit. ‘Dan kun je beter een boek van hondentrainer Cesar Millan kopen,’ hikt hij, terwijl de tranen over zijn wangen biggelen.

Dat blijkt helaas nogal aan de prijs. Zó erg knaagt mijn geweten nou ook weer niet. Ik besluit mijn Zeeuwse roots in ere te houden – ons Zeeuwen bin zuunig – en vlucht met lege handen de winkel uit.

Eén cadeau, twee problemen: geschikt voor Dennis én Hinke

Gelukkig zit er naast de Bruna een dierenwinkel. En wat hebben ze daar liggen? Elektrische schokhalsbanden met afstandsbediening. Enorm dieronvriendelijk, maar voor geile Dennis mag ik vast wel een uitzondering maken. Hoe moeten anders die losgeslagen hormonen worden getemd?

Mocht Stefan ooit besluiten te gaan scheiden, dan kan hij dat ding altijd nog aan Gio verpatsen. Eén druk op de knop en alwetende bruid Hinke is minstens vijf minuten stil. Misschien zelfs tien, als Giovanni het voltage een tandje opschroeft. Love hurts, maar met het juiste accessoire kom je een heel eind.

Het allerlaatste cadeau is natuurlijk voor Olof

Met een bijna lege portemonnee en een tas vol boetegeschenken zit mijn zoektocht naar absolutie er bijna op. En ik heb niet eens hoeven biechten bij een kerel in een donker hokje, verstopt in een half vergaan kerkgebouw dat naar koude koffie en eeuwige spijt ruikt. Geen voorganger met een collectebakje, geen wierook, zelfs geen rozenkrans – alleen ik, mijn schuldgevoel en een pinpas die zachtjes huilt.

De centen die daarmee zijn uitgespaard, gebruik ik voor een laatste cadeau. Een geschenk voor Olof van Gelder: de tere ziel die keer op keer democratisch werd aangewezen als vrijwillig lijdend voorwerp in mijn columns. En Olof leverde. Met zijn duizend-en-één rare fratsen, onbeholpen uitspraken en het charisma van een Hema-rookworst, was hij een wandelend cadeautje voor mijn satire.

Het beeld dat Olof in aflevering 9 schoot van Femke, dobberend op de waterlijn met haar boobies als boeien van de liefde, blijft op mijn netvlies gebrand. En vormt de inspiratie voor zijn afscheidsgeschenk: een digitale fotolijst. Zodat hij, als Femke hem straks dumpt via een handgeschreven briefje op een servetje, altijd nog kan zeggen: ‘Gelukkig hebben we de foto’s nog.’

Beeldbron: Still TV RTL4 – MAFS 2025