Deelnemers Uit de Schulden toveren met magische verdwijntruc 3000 euro weg

Jorit Henning

Toen Kevin en Susanne weer opdoken in het RTL4-programma Uit de Schulden, dacht Stuitervrouw even: wat dapper. Het gezin keerde terug in het programma dat ze eerder zelf de rug toekeerden. De pen van de columnist stond al klaar voor een aantekening vol bewondering, maar nog voor ze de laatste letter op papier kon zetten sloeg haar gevoel om.

Kevin en Susanne keren terug in het programma Uit de Schulden

Het duurde ongeveer een minuut of vijf. Nou vooruit, zes. Zolang duurde het voordat mijn bewondering voor Kevin en Susanne omsloeg in hoofdschuddend ongeloof. De terugkeer van deze deelnemers blijkt helaas geen comeback met lef te zijn, maar een herhaling van zetten. Alsof je een brand blust met frituurvet.

Dat blijkt wel als Susanne aangeeft dat ze is gestopt met het bijhouden van het kasboek toen Kevin het bijltje erbij neergooide. ‘Ik kreeg er gewoon geen zin meer in om het te doen’, vertelt ze. Ja joh, logisch. Want als je partner stopt met afwassen, steek je toch ook direct alle borden in de open haard?

De erfenis en het kasboek dat het niet haalde

Er kwam al snel een nieuwe financiële impuls voor het gezin: een erfenis van 3000 euro. Geld dat, als je jarenlang leeft met schulden, voelt als een lot uit de loterij. Of als een kratje vuurwerk in een luciferfabriek. Het knalde er in ieder geval net zo snel doorheen.

Binnen no-time was de erfenis verdampt. Het geld werd onder het mom ‘leuk voor de kinderen’ uitgegeven aan onder andere zwemuitjes, een dagje Slagharen en cadeaus. Tja, dat kan ik best begrijpen. Maar wat hebben de kinderen aan het jurkje van 200 euro en de stoomreiniger van 150 euro die Susanne voor zichzelf heeft gekocht? Of de 50 euro die over de balk is gesmeten zodat de ouders spelletjes konden spelen op hun telefoon?

Op het moment dat budgetcoach Eef van Opdorp hoort dat er op één dag 150 euro is uitgegeven aan ijsjes, friet en pizza bij een gratis zwembad, slaat zelfs mijn verstand op tilt. Zijn die frieten gebakken in de olie van de heilige maagd Maria? Ik vermoed dat de frikandellen worden geserveerd met saffraanparels en het softijs gegarneerd is met truffelkaviaar.  Of zit er misschien salami van gekonfijte hertenbips op de pizza’s?

Het wrange is: het gezin heeft een oude hond, Boemertje. Er is geen geld beschikbaar als het beestje naar de dierenarts moet. Maar er werd wel geld uitgegeven aan nieuwe telefoons en een quad. Ik vraag me af of de kinderen nog steeds zo blij zijn met hun spullen als de hond straks niet geholpen kan worden. ‘Sorry kids, Boemertje is gaan hemelen omdat we geen geld hadden voor zijn medicijnen, maar hier speel nog lekker even met je telefoon.’

Opruimcoach Nienke biedt hulp met een overdosis honing

Dan hebben we nog opruimcoach Nienke. Ingehuurd om Wilma, een andere deelnemer van Uit de Schulden, te helpen het huis op orde te krijgen. Samen ruimen ze de keukenkastjes op. Nienke profileert zich als gespecialiseerd in ADHD, en inderdaad Wilma blijkt baat te hebben bij haar begeleiding. 

Als gediagnosticeerd ADHD’er word ik niet rustig van de opruimcoach, maar eerder gewelddadig fantasierijk. Het overdreven gekir, het eindeloze ‘Wat goed van je!’ en het betuttelend babytaaltje geven me jeuk op plekken waar geen eczeemcrème tegenop kan. Als Nienke dat bij mij doet terwijl ik de keuken opruim, mik ik per ongeluk een blik doperwten richting haar wreef. Waarschijnlijk zal ik de deur van het keukenkastje net iets te snel en hard dichtslaan, terwijl de vingers van Nienke er nog tussen zitten. En heel misschien gooi ik per ongeluk een fles zonnebloemolie om in de hoop dat ze met een rotgang met haar zelfgenoegzame tronie onbedoeld de plavuizen kust. 

Waarom denken sommige hulpverleners dat kinderlijke communicatie effectiever is? Mensen in kwetsbare situaties hebben geen snoepjes en applaus nodig, maar respect en gelijkwaardigheid. Hulpverlenen is geen toneelstukje van groep 8 van de basisschool. Ik pleit voor een nieuwe benadering: eerlijk, gelijkwaardig en zonder infantilisering.

The road to hell is geplaveid met hairextensions

Er is een Engels gezegde dat gaat als volgt: The road to hell is paved with good intentions. De strekking daarvan is dat goede bedoelingen niet altijd tot een goed resultaat leiden. Laten we als voorbeeld de vrienden van Wilma nemen. Die hebben geld ingezameld om haar een tatoeage van 150 euro en hairextensions van 700 euro cadeau te doen. Een lief gebaar, absoluut. Maar niet zo handig als je een week later voor de rechter moet verschijnen om te horen of je in de schuldsanering mag.

Ik hoop dat de rechter lijdt aan verziendheid en heeft de hond van de buren zijn bril opgevreten, want als hij haar Barbie-look en kersverse tattoo spot, zie ik die aanvraag al richting prullenbak schuiven. De moraal van het verhaal? Goede bedoelingen zijn niet altijd goed doordacht.

Afsluiter

Het hele concept van Uit de Schulden geeft me een unheimisch gevoel. Natuurlijk is het mooi om te zien hoe Renate, Debby en Orvino dapper strijden om de regie over hun leven terug te krijgen. Het is zelfs inspirerend. Maar laten we elkaar geen mietje noemen en doen alsof de focus van het tv-programma daarop ligt. Er wordt vooral veel zendtijd besteed aan de deelnemers die het verkloten. Mensen als Wilma, Kevin en Susanne.

Desondanks is het RTL4-programma Uit de Schulden ook fascinerend, omdat het over meer gaat dan alleen geldproblemen. Het gaat over keuzes, copingstrategieën, en de dunne lijn tussen slachtoffer en saboteur. Kevin en Susanne kregen een herkansing, maar kozen voor friet in plaats van fundament. Ze namen de beslissing om te kiezen voor kortetermijngeluk in plaats van langetermijnrust. En dat is tragisch.

Laat ik deze column afsluiten met een portie confronterend venijn: je mag dan geen geld hebben, maar voor dom gedrag is helaas geen betalingsregeling beschikbaar.

Beeldbron: Still TV RTL4 – Uit de Schulden 2025