Help, mijn gezicht verandert in een vergeten aardappel

Jorit Henning

‘Heb ik een midlifecrisis?’ Terwijl ik deze vraag hardop stel kijkt mijn spiegelbeeld me brutaal aan. De vrouw in de spiegel heeft geen genade en laat diepe kreukels op het voorhoofd zien zodra ik mijn wenkbrauwen optrek. De plooien doen me denken aan de loopgraven die vroeger de kastelen van welgestelde koningsfamilies beschermde tegen indringers. Een functie die bewaard is gebleven. Ik ben dan wel geen koningin of slechts prinses, maar zeker weten dat de fronsrimpels op mijn tronie indringers op afstand houden. Zelfs als ze gewenst zijn.

Van levensdrift naar kraaienpootjes: midlifecrisis voor beginners

Het is misschien van psychische aard, de plotseling verschijnende rimpels. Eigenlijk weet ik dat wel zeker, want een maand geleden was er nog geen vouwtje te ontdekken op mijn voorhoofd. En heel plotseling rond mijn 46e verjaardag transformeren ineens krasse plooien mijn gezicht in een aardappel. Zo’n vergeten Bintje dat onderin de mand ligt. Zielig verschrompeld, moederziel alleen. Nog net niet stinkend en zonder rare uitstulpingen die zich door het velletje boren. Maar wat niet is kan nog komen.

Voor degene die dit leest en het nog niet doorheeft, ik heb ernstig last van ‘help-ik-word-oud syndroom’. Best ironisch aangezien uitgerekend ik rond de leeftijd van een jaar of 28 te horen kreeg niet lang meer te zullen leven. Wie had toen kunnen bedenken dat ik nu met een vleugje zelfmedelijden voor de spiegel zou staan mopperen over een paar rimpels. Een beetje ondankbaar is het wel gezien de situatie.

Blijkbaar is een gekreukeld smoelwerk ineens uitermate problematisch zodra je de ‘verkeerde kant’ van de 40 bereikt. Wellicht zijn het schommelende hormoonspiegels die als kleine verrotte duiveltjes met de gedachten in mijn hoofd spelen. Want hoe vaak mensen ook zeggen ‘je ziet er goed uit’, ik zie heel wat anders in de spiegel.

Van nuchter smoelwerk naar een plank vol potjes: mijn late inhaalslag in beautyland

De afgelopen zesenveertig jaar heb ik weinig aandacht besteed aan de huid van mijn gezicht. Het excuus ‘ach, ik ga toch op jonge leeftijd verkassen naar het penthouse van Petrus’ was een ideaal excuus voor deze luie dame om niet te smeren met dagcrème. Maar aangezien ik net als onkruid niet dood te krijgen ben, is mijn midlifecrisis een goede reden om iets aan huidverzorging te gaan doen. En als ietwat theatrale stuitervrouw pak ik dat natuurlijk zeer grondig aan. 

Na de nodige research op internet en het inslaan van een fikse voorraad beautyproducten, is nu het moment aangebroken om te gaan smeren. Op het plankje bij de wastafel staren allerlei flesjes en potjes me dwingend aan. Met een beetje fantasie hoor ik ze zeggen: ‘Hé traag zaadje, lekker slim om pas tijdens een midlifecrisis je perkamentkop te gaan te gaan hydrateren.’ De crèmes en serums hebben onuitspreekbare namen die gegarandeerd een topscore opleveren bij Wordfeud. Maar met welk product moet je eigenlijk beginnen met smeren? Al sla je me dood.

Speekselserums en stierenzaad: mijn eerste onwennige stappen in de skincare-jungle

Laat ik maar gewoon het rijtje van links naar rechts afgaan en bidden dat mijn hoofd niet smelt door een chemische reactie. Potje 1: Niacinamide serum, een doorzichtige substantie die moet zorgen voor een gladdere huid en verfijnde poriën. Het lijkt een beetje op speeksel. Ik besluit het op m’n voorhoofd, neus en kin te smeren. Potje 2: Vitamine C serum, een vloeibare vorm van de o zo bekende vitamine C tabletjes. Het zou helpen om verkleuringen van de huid tegen te gaan en zorgen voor een egale, stralende huidteint. Terwijl ik een flinke scheut van het serum met een kloppende beweging op de blauwe kringen onder mijn ogen probeer te rammen, vraag ik me af of het niet veel goedkoper is om gewoon mijn hoofd te dopen in een glas sinaasappelsap.

Daarna is het tijd geworden voor potje 3: Retinol serum. Op de verpakking staat dat het fijne lijntje en rimpels vermindert en de huidstructuur verbetert. Dat klinkt als een goed middel om de tand des tijds vakkundig de nek om te draaien. Het is alleen een beetje jammer dat spul verdacht veel lijkt op het sperma van Brutus de stier. Zal ik het op mijn voorhoofd smeren of kan dat niet omdat daar al een dikke laag niacimidinges serum op zit?

Angst voor hamsterwangen en een kalkoennek: retinol voor gevorderden (en bangeriken)

Ik besluit om het fokstierenzaad toch maar op de fronsrimpels te wrijven. De huid onder mijn ogen, waar de enorme blauwe kringen doen vermoeden een paar rake klappen van bokser Mike Tyson te hebben ontvangen, neem ik voor de zekerheid ook mee. Maar dan komt de grote vraag: ‘Wat gebeurt er met de rest van het gezicht als daar geen retinol op wordt gesmeerd?’ Voor je het weet heb je knaagdierwangen waar de hamsters van Albert Heyn jaloers op zijn.

Je raadt het al, mijn wangen krijgen ook een dikke laag van het serum. Net als mijn hals, want wie zit er nou te wachten op een kalkoennek. En het decolleté? Moet dat ook ingesmeerd worden? Ik denk aan de beroemde dames die regelmatig op televisie voorbij komen. Vaak ziet bij hen het gezicht eruit als een mausoleum en ter hoogte van de sleutelbeenderen lijkt het meer op een museum. Hmm, toch het decolleté ook maar een likje van het stierenspul geven.

Lege potjes, lege portemonnee en nog steeds rimpels: midlifecrisis in een notendop

Het tafereel van de voorgaande alinea gaat nog even door. Telkens vind ik wel een reden om nog een extra lichaamsdeel in te smeren. Voor ik het weet ben ik bij mijn voeten aangekomen. Het potje retinol is nu leeg. Net als de andere serums. Het resultaat: lege potjes, lege portemonnee en rimpels die nog veel te vrolijk zijn. 

Op het plankje boven de wastafel staat nog één potje: Dagcrème met vitamine E. Zal ik die dan ook nog maar even smeren? Misschien beter de inhoud van het potje in het badwater mieteren en daarin gaan liggen. Dat scheelt een hoop werk en het resultaat is waarschijnlijk net zo bedroevend. Ik barst in lachen uit. Waar ben ik in vredesnaam mee bezig? Ouder worden is een cadeau en die rimpels horen er nu eenmaal bij. Zie het maar als een medaille voor elk jaar dat je overeind weet te blijven op deze aardkloot.

Beeldbron: Adobe stock